GALICIA PUEBLO A PUEBLO
GALICIA PUEBLO A PUEBLO
FLICKR
FOTOS
GALICIA PUEBLO A PUEBLO
O Camiño de Santiago do Norte (Patrimonio da Humanidade), entra no termo municipal de Arzúa, procedente de Boimorto, polo Monte da Mota.
Na zona, hai unha importante concentración de mámoas aliñadas á dereita
do camiño, trátase do conxunto denominado Grupo 1 da Mota, composto de tres
mámoas.
Son abondosas as pegadas que os pobos prehistóricos deixaron neste
concello. Sociedades de cazadores e recolectores que entre o 3.500 e o 1.500
a.C. desenvolvían a cultura megalítica.
Tiñan como elemento arquitectónico fundamental da súa civilización as mámoas ou medorras,
monumentos funerarios que indican a existencia dunha organización e crenza
relixiosa. Co paso dos anos, estas poboacións, probablemente transhumantes,
comezaron a practicar unha rudimentaria agricultura e a facerse cada vez máis
gregarios. En Arzúa hai catalogadas máis de trinta destas construcións.
Case xunto ás mámoas, ao lado esquerdo do camiño, atopase a ERMIDA DE
SAN BARTOLOMÉ DA MOTA, rodeada dunha carballeira, á que fai referencia o
peregrino francés de finais do século XVIII, Jean Pierre Racq na descrición
da súa viaxe.
Esta ermida data do século XIX e foi erixida en honor aos apóstolos Bartolomé,
Mateo e Simón. Presenta
un pórtico cuberto, no lado esquerdo, apoiado sobre columnas de cachotaría. Ao
final deste, atópanse as dependencias para recoller as ofrendas dos devotos
(que habitualmente é gando). No seu interior pódese observar un fermoso retablo
barroco, con elementos rococós, que foi restaurado no 1994. A ermida nace pola
devoción dos peregrinos, que pasaban aquí a súa última noite, antes de chegar a
Compostela. As festas son o 24 de agosto, o 21 de setembro e o 28 de outubro,
dedicados a San Bartolomé, San Mateo e San Simón respectivamente.
Hai moitas TRADICIÓNS relacionadas coa Ermida da Mota. O santo de
maior devoción é San Bartolomé, o protector das colleitas e do gando. A xente
collía terra, «area do santo», do contorno da capela, para levala ás fincas, ou
daban voltas ao santuario co gando, buscando a súa protección. Moitas das
veces, os devotos deixaban ovellas, ou outros animais como ofrenda. Tamén hai a
tradición de «Poñer o santo», que consiste en pasar unha imaxe pequena do santo
por encima da cabeza e dos ombreiros; ou a de «Cortar o lobiño», para curar o
bocio, que trata de que o fiel enfermo pase por debaixo do coitelo que ten o
santo, dicindo:»Que che dea a sanidá e che quite a enfermedá pola virtú do
santiño, amen». Esta frase repítese cando se «poñen o santo».
Contan as LENDAS que a ampla e frondosa carballeira da Mota xurdiu
grazas á veciñanza. Así dice, que cando un pai non quería que o seu fillo fóra
ao servizo militar, plantaba un carballo; se este prendía, significaba que non
tería que ir. É por iso que pouco a pouco a carballeira foi crecendo ata
converterse no amplo bosque que se poden encontrar hoxe actualmente os
visitantes.
Setecentos cincuenta metros mais adiante desta, atopase a zona de mámoas
que compoñen os denominados Grupo 2, á dereita do camiño, e Grupo 3 da Mota, á
esquerda.
INFORMACIÓN RECOLLIDA DAS SEGUINTES LIGAZÓNS
VISITA OUTROS SORPRENDENTES LUGARES DO MUNICIPIO DE ARZÚA NESTA LIGAZÓN, CUN MAPA PARA CHEGAR A CADA UN DELES.
No hay comentarios:
Publicar un comentario